Ptosis

Ptosis (hangend bovenste ooglid)

Ptosis wordt gedefinieerd als een verzakking van het bovenste ooglid door een min of meer ernstige zwakte van de spier die het bovenste ooglid omhoog trekt. Hiervoor kunnen verschillende mechanismen verantwoordelijk zijn: neurogene (van zenuwachtige oorsprong), myogene (als gevolg van een spierdeficiëntie), aponeurotische (meestal leeftijdsgebonden) of mechanische (bijvoorbeeld na een trauma) aandoeningen.

Het doel van de chirurgische behandeling is tweeledig: zowel esthetisch als functioneel (een goed zicht mogelijk maken) door het ooglid op te tillen dat het bovenste gezichtsveld belemmert.

Meestal gaat het om een traditionele ziekenhuisopname van 48 uur bij kinderen, die bij volwassenen meestal wordt beperkt tot een dagopname (poliklinische chirurgie).

Er bestaat geen medische behandeling, behalve in uitzonderlijke gevallen (myasthenische ptosis). Bij een chirurgische behandeling moet in de eerste plaats rekening worden gehouden met de functie van de spier die het bovenste ooglid optilt (kwaliteit van de spier die het ooglid optilt), die mede bepalend is voor de chirurgische indicaties, waarvoor verschillende technieken bestaan.

Er worden hoofdzakelijk drie soorten ingrepen onderscheiden: chirurgie van de spier die het bovenste ooglid optilt, resectie van het bindweefsel-Mullérienne aan de diepe zijde van het bovenste ooglid en opspanning van het ooglid aan de frontale spier.

Bij volwassenen treedt ptosis meestal geleidelijk op met het ouder worden en houdt het verband met een losraken van de spieraanhechting, die eenvoudig weer kan worden vastgezet via een verborgen incisie in de bovenste ooglidplooi. Een blokresectie van het bindweefsel-Mullérian-vlak aan de diepe zijde van het bovenste ooglid is soms aangewezen bij matige ptosis met een bevredigende functie van de ooglidspier en een positieve test met neosynefrine in oogdruppels. In zeldzamere gevallen, bijvoorbeeld bij myopathische ptosis, kan een frontale suspensie aangewezen zijn.

De directe gevolgen zijn over het algemeen eenvoudig, gekenmerkt door oedeem en een mogelijk spontaan verdwijnend hematoom, gepaard gaande met moeilijkheden om de ogen te sluiten. Het duurt ongeveer tien dagen voordat het sociale leven of school weer kan worden opgepakt. De late gevolgen blijven over het algemeen beperkt tot een onbelangrijke nachtelijke malocclusie, een logisch gevolg van de behandeling.